Heartbreaking wzrost zachorowań na bulimię wśród dzieci i młodzieży staje się niepokojącym problemem zdrowia publicznego. Dzieci zmagające się z tą chorobą są mocno zaabsorbowane swoją aparycją i ilością zjadanych posiłków. Często odczuwają odrazę do samego siebie, a także poczucie wstydu powiązanego z czynnościami, które wykonują aby pozbyć się jedzenia z organizmu. Przyczyny tej choroby mogą być zarówno indywidualne, rodzinne jak i społeczno-kulturowe. Ale jak skutecznie pomóc dziecku dotkniętemu bulimią?
Bulimia, zwana również żarłocznością psychiczną, jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych zaburzeń odżywiania. U dzieci ten stan charakteryzuje się epizodami niekontrolowanej żarłoczności, po których następują różne działania kompensacyjne mające na celu zapobieganie przyrostowi masy ciała. Bulimia to nie tylko problem dominujący wśród młodych kobiet, ale obecnie coraz częściej dotyka również dzieci i nastolatków w wieku szkolnym.
Przyczyny bulimii u dzieci nie są w pełni zrozumiałe. Istnieją jednak pewne czynniki, które znacząco zwiększają ryzyko wystąpienia tej choroby. Te czynniki można podzielić na indywidualne, rodzinne i społeczno-kulturowe. Czynniki indywidualne obejmują zaburzenia pracy neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym, zwłaszcza serotoniny. Czynniki rodzinne obejmują sytuacje takie jak rozwód, alkoholizm i inne nałogi, choroby psychiczne, maltretowanie psychiczne oraz wykorzystywanie seksualne. Społeczno-kulturowe czynniki mogą obejmować presję społeczną, pragnienie osiągnięcia idealnej sylwetki i wpływ grup rówieśniczych.
Bulimicy często przeżywają fazy obżarstwa przeplatane z użyciem agresywnych metod odchudzania w celu zapobiegania przyrostowi masy ciała. Charakterystyczne dla bulimii jest celowe wywoływanie wymiotów. Oprócz tego, osoby te często wykonują intensywne ćwiczenia fizyczne, stosują surowe diety lub zażywają środki przeczyszczające. Wyrzucanie jedzenia przynosi im poczucie ulgi.
Typowe objawy bulimii u dzieci to utrata kontroli nad spożywaniem pokarmu – nie są one w stanie powstrzymać się od objadania, co prowadzi do lęku, frustracji, poczucia wstydu i dalszego obniżenia samooceny. Bulimię często towarzyszy depresja, a myśli i próby samobójcze występują częściej niż w populacji ogólnej.
W przypadku bulimii masa ciała zwykle utrzymuje się na normalnym poziomie, choć może być nieco poniżej lub powyżej normy. U dziewcząt menstruacja zazwyczaj nie znika, ale cykle mogą stać się nieregularne. Diagnoza stawiana jest wtedy, gdy osoba przynajmniej dwa razy w tygodniu przez co najmniej trzy miesiące ma napady objadania się, z następującymi zachowaniami kompensacyjnymi: wywołują wymioty, stosują środki przeczyszczające, przechodzą na głodówki lub wykonują intensywne ćwiczenia fizyczne.
Jedzenie w izolacji i zwiększone zainteresowanie żywnością, a także zamykanie się po posiłkach mogą być alarmującymi sygnałami bulimii u dziecka. Jeśli w domowej apteczce przechowywane są środki przeczyszczające, powinniśmy zwrócić uwagę, czy nie zaczęły znikać.